Wysięk chłonny (chłonkotok)

Wysięk chłonny to wysięk opłucnowy utworzony przez chłonkę. Do chłonkotoku dochodzi na skutek gromadzenia się chłonki w jamie opłucnej. Głównymi przyczynami chłonkotoku jest zatkanie przewodu piersiowego lub jego odnóg albo uszkodzenia jego ściany, a tym samym –zahamowanie przepływu chłonki. 

Do najczęstszych przyczyn chłonkotoku należą:

• nowotwory klatki piersiowej,
• urazy (zwłaszcza uszkodzenia śródoperacyjne),
• gruźlica,
• zakrzepica żylna.

Przyczyny:

• nowotwory – stanowią aż 50 proc. przypadków; najczęstszą postacią jest chłoniak oraz przerzuty raka z innych narządów;
• urazy – zwłaszcza operacje przełyku (25 proc. przypadków), urazy klatki piersiowej, cewnikowanie żyły głównej górnej;
• inne – np. limfangioleiomiomatoza (naczyniakowatość limfatyczna – rzadka choroba śródmiąższowa płuc), gruźlica, sarkoidoza, niedrożność żył głównych, amyloidoza – 25 proc. przypadków.

Objawy

Do najczęstszych objawów chłonkotoku należą:

• objawy płynu w jamie opłucnej,
• objawy choroby podstawowej,
• płyn opłucnowy jest: bezwonny, koloru mlecznobiałego, zawiera chylomikrony (lipoproteiny występujące w osoczu krwi), stężenie trójglicerydów wynosi ok. 1,24 mmol (110 mg/dl), stężenie cholesterolu mniejsze niż 2,59 mmol/l (100 mg/dl).
  
  

Nie stwierdza się kryształów cholesterolu, co może być wskazówką przy diagnozie, dlatego w celu rozpoznania zleca się poszukiwanie kryształów cholesterolu w płynie opłucnowym, a także oznacza się stężenie trójglicerydów i cholesterolu.

Leczenie

Podstawową metodą leczenia jest drenaż jamy opłucnej przy jednoczesnym prowadzeniu żywienia pozajelitowego w celu zmniejszenia wytwarzania chłonki oraz zamknięcia przetoki między naczyniem chłonnym a jamą opłucnej.

W większości przypadków do wyleczenia dochodzi w okresie od 12 do 14 dni. Jeśli jednak utrzymuje się stały wypływ chłonki, który wynosi powyżej 500 ml/d, zaleca się leczenie operacyjne.

Najskuteczniejsze wydaje się podwiązanie uszkodzonego przecieku lub bezpośrednie podwiązanie przewodu piersiowego. 

Opracowała Agata Majcher

Źródło: 

Choroby układu oddechowego [w:] „Medycyna Praktyczna”; redaktorzy działu: E. Niżankowska-Mogilnicka, R. Krenke. F. Mejza.